Wilma en haar hart vol liefde voor de zorg
Wilma's reis begon al op haar zestiende, toen ze haar eerste stappen zette in de wereld van de zorg. "Ik was jong, maar mijn hart was groot," herinnert ze zich. Haar eerste baan bracht haar naar een gezin met een bijzondere uitdaging: een tweeling, waarvan een van de kinderen nierproblemen had. "Ik woonde praktisch bij hen en zorgde met liefde voor de kinderen en het gezin."
Een nieuwe wending in Wilma’s leven
Na haar huwelijk nam ze samen met haar man de bedrijfsvoering van haar ouderlijk huis, een boerderij, over. "Het verzorgen van dieren werd mijn passie,’’ vertelt Wilma. Maar het leven veranderde toen zij en haar man uit elkaar gingen. "Ik moest een nieuwe weg inslaan.’’ Na een korte periode van poetsen vond ze haar weg naar een kuikenbroederij, waar ze jarenlang met plezier werkte. Toen belde een familielid haar op met een verleidelijk aanbod: een vacature bij Sius, op de Stationslaan. "Ik zou de rol van civiele medewerker op me nemen, verantwoordelijk voor de schoonmaak en het bereiden van maaltijden," licht Wilma toe.
Het besluit om terug te keren
Hoewel ze niet op zoek was naar een nieuwe baan, liet ze zich overhalen om een kopje koffie te gaan drinken. "Het klikte meteen. Het idee om terug te keren naar de zorg begon te kriebelen," vertelt ze. Na overleg met haar kinderen waagde ze de sprong. "Hoewel ik het onwijs naar mijn zin had bij mijn huidige werkgever, was het lichamelijk zwaar werk. Hoe lang zou ik dit nog kunnen doen? Dus ik koos voor mijn toekomst, voor de warmte en energie die ik vond in de zorg."
Een nieuwe uitdagingen
Eenmaal aan het werk voelde ze zich direct thuis. "Ik bouwde snel een band op met de cliënten, en dat was zo’n fijn gevoel." Natuurlijk was het wennen aan het nieuwe team, maar na wat wisselingen in het team, groeide het uit tot een hechte groep. "Een jaar geleden bood mijn manager me een nieuwe rol aan: assistent begeleider. Een rol vol verantwoordelijkheid, waarin ik nog dichter bij de cliënten kon staan. Deze kans moest in aangrijpen," zegt Wilma vastberaden.
Groei en voldoening in het werk
Met 33 uur per week draait ze nu volledig mee in de verzorging. "Elke dag brengt nieuwe uitdagingen en leermomenten met zich mee," deelt ze enthousiast. Ze geniet van het zorgen voor anderen, van de band die ze heeft met haar cliënten. "Maar met die betrokkenheid komen ook uitdagingen. Soms neem ik de zorgen van het werk mee naar huis, maar ik leer langzaam los te laten," vertelt Wilma. ‘’Maar ik ben mij ervan bewust dat ik ook gewoon zo in elkaar zit. Helemaal loslaten zou mij nooit lukken. Maar dit hoeft van mij ook niet, want ik houd van mijn werk en de cliënten.’’ Een andere uitdaging in de nieuwe rol is een technologische. ‘’Ik moest ineens leren werken met computers, iets wat ik nooit eerder heb gedaan. Maar ik merk dat ik in een jaar tijd al veel geleerd heb. Ik weet nog lang niet alles, maar met hulp van mijn collega's, kom ik er wel."
De magie van Corrie, Wilma’s hond
Buiten haar werkuren is ze nog vaak te vinden op de locatie, soms met haar hond Corrie aan haar zijde. ‘’De cliënten zijn dol op Corrie, zelfs degenen die normaal gesproken niets met honden hebben,’’ vertelt Wilma. Corrie is een kleine hond die weinig blaft en superlief is voor de cliënten. ‘’Haar aanwezigheid versterkt het huiselijke gevoel in de locatie en het is opmerkelijk hoe cliënten rustiger worden in haar nabijheid. Het is hartverwarmend om te zien hoe cliënten echt opleven wanneer Corrie aanwezig is.’’ Wilma deelt een mooi voorbeeld hiervan: ‘’Een van de cliënten bevindt zich vaak in zijn eigen wereld. Maar zodra Corrie in de buurt is, neemt hij haar op schoot en ontstaan er vaak gesprekken. Hij had zelf vroeger ook een hond en dan halen we samen herinneringen op. Dat moment is voor mij heel bijzonder.’’
Een bijzonder hoogtepunt: gezamenlijke vakantie
"Een van de hoogtepunten van mijn tijd bij Sius is een gezamenlijke vakantie," deelt Wilma enthousiast. Het pand moest worden geschilderd en de lift had een onderhoudsbeurt nodig, waardoor ze tijdelijk niet in het gebouw konden verblijven. Daarom besloten ze samen op vakantie te gaan naar een vakantiepark in Arnhem. ‘’Ondanks dat we druk waren en lange dagen maakten, was het zelfs voor ons, als begeleiders, een echte vakantie.’’ Het park had alles te bieden. Er was zelfs een simulator voor cliënten met een rolstoel. ‘’Hierdoor leek het net alsof je op een hobbelpaard zat. Ik heb de cliënten nog nooit zo hard zien lachen. Ze kwamen helemaal uit hun dagelijkse sleur. Het was echt fantastisch!,’’ vertelt Wilma met een glimlach, waarna ze afsluit met: ‘’Wat we hieruit hebben geleerd, is dat we echt tijd moeten vrijmaken om samen leuke dingen te blijven doen. Het zijn juist die alledaagse momenten die het leven zo bijzonder maken.’’