Van de bouw naar de zorg: Dominique's ontdekkingsreis
Als zestienjarige begon Dominique zijn dagen tussen het beton en de hamers in de bouw. Het is een écht sociaal dier die graag op pad ging met zijn vrienden. Geld verdienen werd dus al snel belangrijk. Zo bleef hij hangen in de bouwwereld, ook al wist hij dat dit niet zijn droom was.
Na 23 jaar in de bouw zat hij vast in een comfortabele bouwbubbel. "Je groeit erin en dan is het lastig om er weer uit te komen," vertelt Dominique. "Maar goed, ouder worden doet je beseffen dat je meer wilt en iets écht leuks wilt doen. Dus na 23 jaar bikkelen in de bouw dacht ik, nu is het wel mooi geweest. Tijd om te ontdekken wat ik écht wil."

De ontmoeting met de zorg
Dominique's vrouw werkte in de jeugdhulpverlening en zo kwam hij regelmatig in aanraking met de zorg. Ook op het voetbalveld, waar hij als trainer werkte, zette hij altijd dat extra stapje voor de kinderen die niet keurig de lijntjes volgden. "Waar een ander zo'n kind weg zou sturen, ging ik in gesprek," vertelt Dominique trots. "En vaak kwamen we er dan wel uit. Ouders zagen dit ook en gaven mij vaak complimenten. Ik merkte dat dit mij goed deed.
Hoewel Dominique dus misschien altijd al wel wist dat de zorg hem interesseerde, was het idee van een vaste baan opgeven best spannend. Het was niet alleen het vertrouwde loslaten, maar ook weer terug de schoolbanken in. "Leren was niet echt mijn hobby," lacht Dominique, "dus dat gaf wel wat stress."
Een sprong in het diepe
Op beurzen zag Dominique hoeveel mensen er interesse hadden in de zorg. Omdat hij geen diploma had, was hij bang dat hij minder kans maakte. Een kennis die bij Sius (toen nog De Lichtenvoorde) werkte, gaf hem het extra duwtje in de rug. "Hij dacht dat de zorg echt bij mij zou passen en dat ik het gesprek aan moest gaan. Dus ik dacht, waarom niet?"
Na een behoorlijke dosis moed te hebben verzameld, bezocht Dominique het kantoor van Sius. En alsof het zo moest zijn, liep hij daar de toenmalige HR-adviseur tegen het lijf. "We raakten aan de praat. Het was een fijn en open gesprek waarin ze al mijn vragen beantwoordt.’’ Een meeloopdag volgde en Dominique was verkocht. "Dat was het voor mij. Dit wilde ik doen."
Een uitdagende ontdekkingsreis
‘’Na de meeloopdag heb ik mij meteen ingeschreven voor het BBL-traject. Ik was zo blij toen Sius mij de kans gaf, zonder diploma, de zorgwereld te ontdekken.’’ De BBL-periode bleek een ontdekkingsreis. "Ik liep op verschillende locaties mee, deed ervaring op met verschillende doelgroepen en leerde werken in verschillende teams," vertelt Dominique. "Sommigen zeggen dat schoolopdrachten makkelijker zijn als je op dezelfde locatie blijft, maar juist het mogen proeven van al deze verschillende aspecten, opent je ogen. Je doet zo ontzettend veel ervaring op."
Aan het einde van zijn tweede jaar wist Dominique dat hij op de Patronaatsstraat op zijn plek was. ‘’De cliënten hebben veel verschillende indicaties. Ik begeleid cliënten met een zwaar verstandelijke beperking tot aan ambulante cliënten. Dit geeft mij de uitdaging die ik nodig heb, omdat ik bij elke deur een andere pet op heb. Dat maakt het werken hier zo leuk,’’ glundert hij. "Aan het einde van mijn opleiding zag ik een vacature op die locatie. Maar ik kon pas solliciteren als ik mijn opleiding had afgerond. Dus ik heb in een week tijd zes examens afgerond en toen meteen gesolliciteerd. Dat was even aanpoten, maar dat het lukte, was natuurlijk geweldig." Inmiddels is Dominique al drie jaar persoonlijk begeleider op de Patronaatsstraat. "En ik ga nog steeds elke dag met plezier naar mijn werk."
Persoonlijke groei
Dominique merkt dat zijn zelfvertrouwen flink gegroeid is. "Ik doe wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Het is niet alleen werk voor mij, ik vind het belangrijk om soms wat extra te doen.’’ Zo maakt Dominique regelmatig na het werk een uitstapje met cliënten. "Op zo'n moment zijn we gelijkwaardig en je bouwt echt aan het vertrouwen. Dit helpt mij uiteindelijk weer met mijn dagelijkse werk. Het geeft mij ontzettend veel energie. En het mooiste? Ik zie ze groeien."
Het belang van collega’s
Dominique is zijn collega's die hem vanaf het begin bij de hand hebben genomen erg dankbaar. "Ik heb veel van de ‘oude rotten’ in het vak afgekeken en de zorg mijn eigen sausje gegeven. En dat maakt de zorgverlener die ik nu ben." Zijn grootste groei zat in het stellen van grenzen en consequent zijn. "Ik was van nature te lief, maar ik heb geleerd om ook tegengas te geven als dat nodig is. Het lieve zit er nog steeds in, maar als het moet, laat ik niet over me heen lopen."
Een toekomst in de zorg
Met de komende jaren voor zich, voelt Dominique zich nog steeds op zijn plek. "Misschien wel voor altijd," zegt hij met een lach. "De Achterhoekse organisatie, de diverse cliënten, mijn collega's, de mogelijkheid om te blijven ontwikkelen en uitgedaagd te worden. Het past allemaal. Als ik ooit meer wil, ga ik misschien nog een hbo-opleiding doen, maar voor nu ben ik helemaal tevreden." De mogelijkheid om elke dag bij te dragen aan de zorg en de glimlach op het gezicht van cliënten maken het plaatje compleet voor Dominique. "Ik zit hier op mijn plek. En ik ben ontzettend blij dat ik zes jaar geleden die stap heb gezet, dat ik het gedurfd heb!"